حقیقت استفاده استعاری در قرآن چیست؟ و برخی از دوستانم به من گفته اند که قرآن را باید بر اساس ظاهر کلمات معنی کرد؛ بطور مثال عبارت" ید"( دست) را در مورد خداوند باید همانطور پذیرفت که در قرآن آمده است و نباید آن را تاویل نمود آیا چنین دیدگاهی صحیح است؟ ومنظور از تشبیه امام غزالی در کتاب خویش" جواهر القرآن" چیست که می گوید: ( قرآن مانند یک اقیانوس بی کران می باشد که دارای صدف ها و گوهرهای گران بها است و برخی از مردم به محض دست یافتن به صدف ها قانع می شوند و برخی به دنبال گوهرها جستجو را ادامه می دهند) و همچنین می گوید: ( قرآن ظاهر و باطن دارد) آیا گفته های وی درست می باشند؟
ما هي حقيقة المجاز في القرآن؟