به لطف خداوند می دانیم که یکی از اعتقادات سلف صالح امت إثبات صفات خداوند متعال است و این مطلب به وضوح در بسیاری از آثارشان مشاهده می شود اما دلیل اینکه آنها معنی صفت را اثبات می کنند ولی کیفیت را به خداوند واگذار می کنند چیست؟ اما در بسیاری از آثار سلف چنین به نظر می رسد که آنها معنی صفات را هم به خداوند واگذار می کنند زیرا از فحوای کلام شان چنین برمی آید به طور مثال می گویند :( خداوند بر روی عرش قرار گرفت، آن طور که خودش مي خواهد، خداوند به بندگانش نزدیک می شود آن طور که خودش می خواهد،خداوند به آسمان دنیا پایین می آید آنطور که خودش می خواهد و...) یعنی: در الفاظ کلام شان صفت را اثبات می کنند ولی اینگونه احساس می کنم که آنها معنی صفات را به خداوند عزوجل واگذار می کنند؛
هل يتعارض إثبات الصفات مع التفويض؟