الحمد لله  رب  العالمين  و أصلي  و اسلم  علي  نبينا  محمد  و علي  آله  و أصحابه  اجمعین؛ و عليكم  السلام  و  رحمة  الله  و بركاته؛ أما بعد:جمهور ( اکثریت) اهل علم اعم از فقهای حنفى  و شافعی  و حنبلی  پوشانیدن عورت را در خلوت و تنهایی به جز مواقع نیاز مانند: غسل و قضای حاجت و نزدیکی  زناشویی  واجب  دانسته  اند  و فقهای مالکی پوشانیدن  عورت را حتی در مواقع  نیاز که ذکر شد امری  بافضیلت  دانسته  و نپوشانیدن  آن را - در حالت های نیاز- مکروه  می دانند؛ اما دیدگاه جمهور، صحیح تر می باشد زیرا بهز  بن حکیم از پدرش، از جدش  روایت کرده است  که رسول الله  صلى  الله  عليه  وسلم  فرمود: (احفظ عورتك إلا من زوجتك أو ما ملكت يمينك)) قلت: يا رسول الله! إذا كان أحدنا خاليا؟ قال النبي صلى الله عليه وسلم: (الله أحق أن يستحي منه من الناس)یعنی: ( شرمگاه خود را غیر  از همسر و کنیزت از همه بپوشان) گفتم: ای رسول  خدا؛ اگر یکی از ما تنها باشیم بازهم بایستی  شرمگاه مان را بپوشانیم؟) فرمود: ( شرم و حیاء داشتن  از خداوند بایستی  به مراتب بیشتر  از مردم باشد زیرا  خداوند خداوند  سزاوارتر  از آنان- در خصوص رعایت ادب و شرم و حیاء- است)این حدیث در سنن ابوداود حدیث (٤٠١٧) و سنن ابن ماجه (٢٧٩٤) و سایر کتب حدیث روایت شده است و امام ترمذی سند آن را"حسن" دانسته  است و همچنین امام بخاری  رحمه  الله  آن را به صورت معلق با صيغه  جزم روایت کرده است و حافظ ابن حجر در "تغلیق  التعليق"(٢/١٦٠) گفته است: ( سند اين حدیث از طریق  بهز بن حکیم  صحیح می باشد اما علمای حدیث در مورد  بهز اختلاف  نظر دارد ولی علی بن المدینی و یحیی  بن معین او را ثقه ( معتبر) دانسته  اند) و سپس  با عنوان کردن کلام اهل علم در مورد آن مشخص  می شود که سند حدیث  مذکور " حسن" بوده  و قابل  استناد  می باشد.

و همچنین  به حدیثی  که امام ترمذی  در سنن خویش(۲۸۰۰) از عبدالله بن عمر رضی الله عنهما روایت  کرده  است استناد  می کنند که رسول  الله  صلی  الله  عليه  وسلم  فرموده  است: (إیاکم والتعری، فإن معکم من لا یفارقکم، إلا عند الغائط، وحین یفضی الرجل إلی أهله، فاستحیوهم وأکرموهم)یعنی: ( از برهنه  کردن عورت های خود بپرهيزيد  زیرا به همراه شما فرشتگانی  هستند  که هرگز از شما جدا  نمی شوند  مگر هنگام رفتن به دستشویی و هنگام آمیزش  با همسرتان؛ لذا از آنها شرم و حیا کنید و حرمت آنها را حفظ نمایید) امام ترمذی  می گوید: سند این حدیث" غریب" بوده و تنها از اين طریق  روایت شده است لذا  حدیث مذکور ضعیف  می باشد اما حدیث بهز، جهت اثبات حکم کفایت می کند.والله  اعلم.

برادر شما:شیخ دکتر/ خالد بن عبدالله  المصلح  

١٤٢٥/٣/٢٨ هجري  قمري