الحمد لله  و صلي  الله  و سلم  و بارك  علي  رسول  الله  و علي  آله  وصحبه.

أما  بعد:

در پاسخ به پرسش  شما  از خداوند طلب توفیق کرده و می گوییم:

بیماری که در طول  ماه رمضان از دنیا می رود بدون هیچ  شک و تردیدی قضای باقی روز هایی که درنیافته  است بر او واجب  نیست اما روزهایی را که دریافته  و روزه نگرفته  است دو حالت دارد:

اگر بیماری  او طوری بود ه است که امید بهبودی  داشت در اینجا قضاء  بر او واجب  نیست زیرا امکان قضاء برای او مقدور نبوده و قبل از فوت فرصت قضاء  کردن هم نداشته  است و اگر فردی به جای او قضای روزه هایش را بگیرد  مانعی ندارد اما بر هیچ فردی- اعم از خانواده  یا دوستان  یا هر فرد دیگری- واجب نیست تا به جای  او قضای روزه هایش را  بگیرد  و یا کفاره  بدهد زیرا  بیماری، این اجازه را به او می داد تا- به دستور خداوند- روزه نگیرد و از طرف دیگر فرصتی  هم برای قضای  آنها پیدا نکرده بود.

اما اگر بیماری  او  طوری  بوده است که  امید بهبودی و شفاء نداشته  است در اینجا قضاء بر او لازم نیست و تنها باید کفاره پرداخته  شود و کفاره در ازای  هر روز ، غذا دادن به یک مستمند می باشد  زیرا خداوند  می  فرماید: (و علي الَّذِينَ يُطِيقُونَهُ فِدْيَةٌ طَعَامُ مِسْكِينٍ ) یعنی: ( و آنهایی که توانائی  روزه گرفتن ندارند باید کفاره  آن را بپردارند- که آن(در ازای هر روز) غذا دادن  به یک مستمند  است)البقره/۱۸۴

 و از عبدالله  بن عباس  رضي  الله  عنهما  ثابت شده است  گفت: (این آیه (۱۸۴ سوره  بقره) منسوخ  نیست بلکه در مورد  پیرمرد  و پیرزنی  است که قدرت و توانایی  روزه  گرفتن و قضاء کردن را ندارند  و بایستی  به جای هر روزه ای که می خورند  یک مستمند  را غذا دهند)

و همچنین در در روایت  صحیحی نقل شده است: هنگامی که سیدنا انس  بن مالك  رضي  الله عنه  سالخورده  شد و توان روزه گرفتن  نداشت در ازای  هر روز به یک مستمند  غذا می داد.

شیخ  دکتر/خالد  بن عبدالله  المصلح