آیا روزه گرفتن بربیماران مبتلا به قند و نارسایی کلیوی واجب است؟
هل يجب الصوم علي مرضي السكر و الفشل الكلوي؟
پاسخ
الحمد لله و صلي الله و سلم و بارك علي رسول الله و علي آله وصحبه.
أما بعد:در پاسخ به پرسش شما از خداوند طلب توفیق کرده و می گوییم:
اگر انسان مبتلا به بیماری شود خداوند در خصوص وی می فرماید: (فَمَنْ كَانَ مِنْكُمْ مَرِيضًا أَوْ عَلَىٰ سَفَرٍ فَعِدَّةٌ مِنْ أَيَّامٍ أُخَرَ ) یعنی: (پس هر یک از شما-که در ماه رمضان بیمار یا مسافر- باشد ( به اندازه روزهایی که روزه نگرفته است) درروزهای دیگر روزه بگیرد )البقرة/١٨٤ بنابراین اگر فردی به موجب نارسایی کلیوی مشغول دیالیز باشد- و همچنین- از بیماری قند رنج ببرد بایستی از پزشکان متخصص و متعهد سؤال کند؛ اگر نظر پزشکان بر این باشد که روزه گرفتن برای وی طاقت فرسا خواهد بود و یا بیماری اش را تشدید و او را ضعیف خواهد نمود در این صورت جایز است تا روزه نگیرد زیرا خداوند متعال برای ما در دین مشقت و سختی قرار نداده و فرموده است: (يُرِيدُ اللَّهُ بِكُمُ الْيُسْرَ وَلَا يُرِيدُ بِكُمُ الْعُسْرَ) يعني: (الله برای شما آسانی می خواهد و دشواری نمی خواهد)البقرة/١٨٥
و استفاده از رخصت های الهی بهنگام نیاز در نزد خداوند محبوب تر از ترک آنها است و خداوند به همان اندازه که هتک حرمت شدن دستورات و فرائض خودش را ناپسند می داند به همان میزان دوست دارد تا به رخصت های تجویز شده اش عمل شود.
از اینرو بایستی انسان بهنگام نیاز و در موارد وجود رخصت های مشروع الهی از آنها استفاده کند زیرا خداوند متعال در دو آیه کریمه می فرماید: (فَمَنْ كَانَ مِنْكُمْ مَرِيضًا أَوْ عَلَىٰ سَفَرٍ فَعِدَّةٌ مِنْ أَيَّامٍ أُخَرَ ) یعنی: (پس هر یک از شما-که در ماه رمضان بیمار یا مسافر- باشد ( به اندازه روزهایی که روزه نگرفته است) درروزهای دیگر روزه بگیرد )البقرة/١٨٤ و در آیه دیگر می فرماید: (وَمَنْ كَانَ مَرِيضًا أَوْ عَلَىٰ سَفَرٍ فَعِدَّةٌ مِنْ أَيَّامٍ أُخَرَ ۗ يُرِيد)يعني: (و هر فردی که بیمار یا در سفر باشد باید -به اندازه روزه هایی که روزه نگرفته است- در روزهای دیگر روزه بگیرد)البقرة/١٨٥ لذا شدت و تحمیل مشقت بر خود امری ناجایز می باشد
و در مورد احکام روزه شخص بیمار باید گفت:
اگر بیماری، دائمی و مزمن باشد طوریکه شخص بیمار امید بهبودی ندارد و روزه گرفتن موجب تشدید بیماری یا ضعف او می گردد و یا برای او غیر قابل تحمل است در همه این حالت ها روزه نگرفتن برای وی جایز است. ( و باید در ازای هر روز به یک مستمند غذا بدهد)
و در حالت دوم اگر بیماری موقتی و گذرا باشد و بیمار امید بهبودی داشته باشد اما روزه گرفتن موجب تشدید بیماری اش شود و یا سختی و مشقت طاقت فرسایی بر بیمار تحمیل کند در این صورت جایز است تا روزه نگیرد اما بعد از بهبودی باید قضای آنها را به جا بیاورد.
شیخ دکتر/ خالد بن عبدالله المصلح
الحمد لله و صلي الله و سلم و بارك علي رسول الله و علي آله وصحبه.
أما بعد:در پاسخ به پرسش شما از خداوند طلب توفیق کرده و می گوییم:
اگر انسان مبتلا به بیماری شود خداوند در خصوص وی می فرماید: (فَمَنْ كَانَ مِنْكُمْ مَرِيضًا أَوْ عَلَىٰ سَفَرٍ فَعِدَّةٌ مِنْ أَيَّامٍ أُخَرَ ) یعنی: (پس هر یک از شما-که در ماه رمضان بیمار یا مسافر- باشد ( به اندازه روزهایی که روزه نگرفته است) درروزهای دیگر روزه بگیرد )البقرة/١٨٤ بنابراین اگر فردی به موجب نارسایی کلیوی مشغول دیالیز باشد- و همچنین- از بیماری قند رنج ببرد بایستی از پزشکان متخصص و متعهد سؤال کند؛ اگر نظر پزشکان بر این باشد که روزه گرفتن برای وی طاقت فرسا خواهد بود و یا بیماری اش را تشدید و او را ضعیف خواهد نمود در این صورت جایز است تا روزه نگیرد زیرا خداوند متعال برای ما در دین مشقت و سختی قرار نداده و فرموده است: (يُرِيدُ اللَّهُ بِكُمُ الْيُسْرَ وَلَا يُرِيدُ بِكُمُ الْعُسْرَ) يعني: (الله برای شما آسانی می خواهد و دشواری نمی خواهد)البقرة/١٨٥
و استفاده از رخصت های الهی بهنگام نیاز در نزد خداوند محبوب تر از ترک آنها است و خداوند به همان اندازه که هتک حرمت شدن دستورات و فرائض خودش را ناپسند می داند به همان میزان دوست دارد تا به رخصت های تجویز شده اش عمل شود.
از اینرو بایستی انسان بهنگام نیاز و در موارد وجود رخصت های مشروع الهی از آنها استفاده کند زیرا خداوند متعال در دو آیه کریمه می فرماید: (فَمَنْ كَانَ مِنْكُمْ مَرِيضًا أَوْ عَلَىٰ سَفَرٍ فَعِدَّةٌ مِنْ أَيَّامٍ أُخَرَ ) یعنی: (پس هر یک از شما-که در ماه رمضان بیمار یا مسافر- باشد ( به اندازه روزهایی که روزه نگرفته است) درروزهای دیگر روزه بگیرد )البقرة/١٨٤ و در آیه دیگر می فرماید: (وَمَنْ كَانَ مَرِيضًا أَوْ عَلَىٰ سَفَرٍ فَعِدَّةٌ مِنْ أَيَّامٍ أُخَرَ ۗ يُرِيد)يعني: (و هر فردی که بیمار یا در سفر باشد باید -به اندازه روزه هایی که روزه نگرفته است- در روزهای دیگر روزه بگیرد)البقرة/١٨٥ لذا شدت و تحمیل مشقت بر خود امری ناجایز می باشد
و در مورد احکام روزه شخص بیمار باید گفت:
اگر بیماری، دائمی و مزمن باشد طوریکه شخص بیمار امید بهبودی ندارد و روزه گرفتن موجب تشدید بیماری یا ضعف او می گردد و یا برای او غیر قابل تحمل است در همه این حالت ها روزه نگرفتن برای وی جایز است. ( و باید در ازای هر روز به یک مستمند غذا بدهد)
و در حالت دوم اگر بیماری موقتی و گذرا باشد و بیمار امید بهبودی داشته باشد اما روزه گرفتن موجب تشدید بیماری اش شود و یا سختی و مشقت طاقت فرسایی بر بیمار تحمیل کند در این صورت جایز است تا روزه نگیرد اما بعد از بهبودی باید قضای آنها را به جا بیاورد.
